Kişiliksizleştik

Kesin olan bir şey var: Geldiğimiz noktada hem tribünde hem de sahada adım adım kişiliksizleşmiş durumdayız.

19 Mayıs’ın görüp görebileceği en heyecanlı “seyirci” topluluğunu bir türlü taraftar yapamadığımızda, bundan geçtim, böyle bir olsanegüzelolurihtimalin gerekliliğine bile kimseyi inandıramadığımızda, takıma kişiliğini, tüm hususiyetini veren kişi ve değerlere sarılmaktan ziyade tribüne oynayanlara, ismi güzel çınlayanlara, artistik hareket yapanlara prim verdikçe kaybettik bizi biz yapmakta olanları. Adım adım. Kişiliksizleştik.

Futbol kalitemiz her geçen gün daha dibe vururken, vurmaktayken, saçma sapan lakaplara para akıtır olduk. İddia o ki, savaşan bir takım yaratmışız. Aslında doğru, futbol oynamamak için resmen savaşan, “dansözlerin memeleri arasında dolanır gibi” debelenen bir takımımız oldu. Futbol bilgisi olanlar savaşkan olamazmış gibi (sahi, savaşkan ne yavşak bir futbol tabiri olabiliyormuş)… Bir onlar barınamadı takımda. Eski zamanların itfaiyeciden, polisten toparladığı “ama adamlar savaşkan” takımlarına döndük resmen. İddiacılar bile üç pas yapar-yapamaza para basıyorken, ağzındaki sakız gibi zamanı ve oyunu geveleyen kalecilere duçar eylediler koskoca takımı. Nöbetçi/artık hocaların ve topçuların ara durağına döndük. Kişiliksizleştik.

Caka satmaya cesaret edebileceğimiz bir tek fair-play ligi vardı ki, geçmiş olsun. Sahada şımarıklığın böyle bir hediyesi olamazdı zaten. Tribündeyse biz kaybedeli çok olmuştu. İstanbullularla oynarken resmen ve hep dağıttık. Sözde ilkelerimizi koymalı tezahüratlarla deli-deliverdik gitti. Gerisi gelse ne olur, gelmese ne olur. Çünkü “aman bu işler bize ters” diyenler ayıplanmaya ya da en azından “bu kadar da olur canım” diye pışpışlanmaya başladı. Entelliğin sırası değildi? Ki iş bitmişti. Çok mu dert sanki? Yeter ki bir el hareketimizle çınlasın yer gök. Yönetim de yalnız bizi sevsin, bize güvensin yeter. Olmadı, kenara çekilir, günümüzü bekleriz. Kişiliksizleştik.

Kısacası, Gençlerbirliği adına sahip çıktığımız ne varsa, zamanla ellerimizin arasından… Hayır, kaymadı, biz bıraktık, unuttuk, sırtımızı çevirdik. Zaten hiç ulaşmamıştık belki, olsa olsa ulaşayazmıştık ama olmadı. Kişiliksizleştik.

Ve tam bu cümleleri kotarırken zihnimde, öldüğünü okudum nadir bir insanın. Başka çare yoktu zaar.

Kişiliksizleşmekten iyidir zaten alıp başını gitmek…

* haydigencler.com